Intervention in the archival material
"Camouflage class" was photographed in 1943 at the New York University. Nowadays this picture is part of the digital collection of the Library of Congress in Washington DC, I include it in my series. A camouflage per se changes the reality in itself, it gives fiction the significance of a fact.
Intervention in the archival material in order to create a new and personal "historical" narration.
Intervention in the archival material in order to create a new and personal "historical" narration.
Camouflage class, New York, 1944. Fot.: Marjory Collins
Camouflage class, Gliwice, 2015. My interpretation of a theme and preparation for the following work: LOT, or Landing On Tempelhof. Fot.: Małgorzata Szandała
Kamuflaż to różne czynności, które wykonuje się „na niby” (jak chociażby historia palestyńsko-izraelskiego konfliktu odgrywana w Chicago, fikcyjnym mieście skonstruowanym do ćwiczeń na pustyni Negev) mogą realnie oddziaływać na rzeczywistość. Ciekawą w tym przypadku kwestią jest nauka kamuflażu, który operuje niejako na rzeczywistości.
Na blogu „Prunned” natrafiłam na zdjęcie przedstawiające cztery osoby pochylone nad makietą terenu. [1] Pochylają się nad nią, bo właśnie nad nią pracują. Jedna z osób trzyma w ręce mały pędzel. Z opisu wynika, że zdjęcie to pochodzi z biblioteki Kongresu Amerykańskiego i zostało wykonane w marcu 1943 roku przez Marjory Collins. Uwieczniona na
nim lekcja kamuflażu, odbywająca się na Uniwersytecie Nowojorskim, jest przygotowaniem do pracy w wojsku lub przemyśle wojskowym.
Zaglądam więc do zbiorów Library of Congress i znajduję tam drugie zdjęcie z tej samej serii. [2] Jest ono jeszcze ciekawsze, bo pokazuje już tylko jedną osobę, kobietę pochylającą się nad makietą z pędzelkiem w jednej ręce i fotografią, przedstawiającą zdjęcie lotnicze terenu w drugiej. Podobieństwo makiety i widoku na zdjęciu jest niepokojące. Kongres spieszy z wyjaśnieniem: uczestnicy zajęć wykonują modele na podstawie zdjęć lotniczych, aby wykonać projekt kamuflażu i sfotografować je ponownie uzyskując w ten sposób fotografię końcową. Przyjmując fotografię końcową jako punkt wyjścia można ten proces ciągnąć w nieskończoność (zastanawia się na swoim blogu A. Trevi, porównując taki proces do produkcji symulakrów) i rzeczywiście mógłby to być ciekawy performens stwarzania świata. Interesuje mnie jednak to, czym jest kamuflaż. Samo wykonywanie kamuflażu jest już fabularyzacją, ubarwieniem rzeczywistości, opowieścią, która z rzeczywistości wyrasta, ale ją modyfikuje. Czynność kamuflażu polega na nałożeniu pędzelkiem miękkiej warstwy fantazji — opowiadania — na twardą rzeczywistość gruntu. Po czym obydwie łączą się bezszwowo. Czy zatem wykonywanie kamuflażu należy nazwać czynnością fikcyjną czy rzeczywistą? Czy bardziej przynależy do miękkiego świata fabuły czy świata twardego gruntu? I czy w ogóle czynności można na takie dzielić. Sformułuję ten problem jeszcze inaczej: czy jest to tworzenie fikcji czy tworzenie rzeczywistości? I jak się ma do tego proces nauki tychże czynności — przecież nauka zakłada ćwiczenie, czyli robienie czegoś „na niby”. Mielibyśmy zatem robienie „na niby” robienia czegoś „na niby”. Nie potrzeba więc powielania w nieskończoność fotografii końcowych, żeby dojść do tego samego symulakrycznego zapętlenia. Mniej więcej to samo dzieje się w przypadku Chicago. Dokonywana jest tam symulacja historii, która potem rozgrywa się naprawdę. Zarówno symulacja, jak i te drugie późniejsze wydarzenia dzieją się rzeczywiście, w realnych przestrzeniach i czasie. Ale czym są te późniejsze wydarzenia, skoro tak naprawdę podglądamy tylko ich stworzoną później kolejną symulację — medialną konstrukcję z przekazów telewizyjnych, internetowych, radiowych, prasowych.
Na blogu „Prunned” natrafiłam na zdjęcie przedstawiające cztery osoby pochylone nad makietą terenu. [1] Pochylają się nad nią, bo właśnie nad nią pracują. Jedna z osób trzyma w ręce mały pędzel. Z opisu wynika, że zdjęcie to pochodzi z biblioteki Kongresu Amerykańskiego i zostało wykonane w marcu 1943 roku przez Marjory Collins. Uwieczniona na
nim lekcja kamuflażu, odbywająca się na Uniwersytecie Nowojorskim, jest przygotowaniem do pracy w wojsku lub przemyśle wojskowym.
Zaglądam więc do zbiorów Library of Congress i znajduję tam drugie zdjęcie z tej samej serii. [2] Jest ono jeszcze ciekawsze, bo pokazuje już tylko jedną osobę, kobietę pochylającą się nad makietą z pędzelkiem w jednej ręce i fotografią, przedstawiającą zdjęcie lotnicze terenu w drugiej. Podobieństwo makiety i widoku na zdjęciu jest niepokojące. Kongres spieszy z wyjaśnieniem: uczestnicy zajęć wykonują modele na podstawie zdjęć lotniczych, aby wykonać projekt kamuflażu i sfotografować je ponownie uzyskując w ten sposób fotografię końcową. Przyjmując fotografię końcową jako punkt wyjścia można ten proces ciągnąć w nieskończoność (zastanawia się na swoim blogu A. Trevi, porównując taki proces do produkcji symulakrów) i rzeczywiście mógłby to być ciekawy performens stwarzania świata. Interesuje mnie jednak to, czym jest kamuflaż. Samo wykonywanie kamuflażu jest już fabularyzacją, ubarwieniem rzeczywistości, opowieścią, która z rzeczywistości wyrasta, ale ją modyfikuje. Czynność kamuflażu polega na nałożeniu pędzelkiem miękkiej warstwy fantazji — opowiadania — na twardą rzeczywistość gruntu. Po czym obydwie łączą się bezszwowo. Czy zatem wykonywanie kamuflażu należy nazwać czynnością fikcyjną czy rzeczywistą? Czy bardziej przynależy do miękkiego świata fabuły czy świata twardego gruntu? I czy w ogóle czynności można na takie dzielić. Sformułuję ten problem jeszcze inaczej: czy jest to tworzenie fikcji czy tworzenie rzeczywistości? I jak się ma do tego proces nauki tychże czynności — przecież nauka zakłada ćwiczenie, czyli robienie czegoś „na niby”. Mielibyśmy zatem robienie „na niby” robienia czegoś „na niby”. Nie potrzeba więc powielania w nieskończoność fotografii końcowych, żeby dojść do tego samego symulakrycznego zapętlenia. Mniej więcej to samo dzieje się w przypadku Chicago. Dokonywana jest tam symulacja historii, która potem rozgrywa się naprawdę. Zarówno symulacja, jak i te drugie późniejsze wydarzenia dzieją się rzeczywiście, w realnych przestrzeniach i czasie. Ale czym są te późniejsze wydarzenia, skoro tak naprawdę podglądamy tylko ich stworzoną później kolejną symulację — medialną konstrukcję z przekazów telewizyjnych, internetowych, radiowych, prasowych.
1. A. Trevi, Camouflage Class, http://pruned.blogspot.com/2006/10/camouflage-class.html [dostęp: 25.06.2015].
2. New York University, Universities & colleges, World War, 1939–1945, Camouflage (Military science), United States-New York (State)-New York [dostęp: 25.06.2015].
2. New York University, Universities & colleges, World War, 1939–1945, Camouflage (Military science), United States-New York (State)-New York [dostęp: 25.06.2015].
Camouflage class in New York University, where men and women are preparing for jobs in the Army or in industry, New York, N.Y. They make models from aerial photographs, re-photograph them, then work out a camouflage scheme and make a final photograph. Transfer from U.S. Office of War Information, 1944. Date : March 1943 Photographer: Marjory Collins
